Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Charles Mingus > Jimmie Noone > Joe Henderson > Earl Bostic > Jimmy Giufre > Connie Kay > Blossom Dearie

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, 30 Nisan Dünya Caz Günü`ne bir hafta kala herkese merhaba. Biz bu köşede hergün sizlere caz efsanelerini anlatıp, dinletiyoruz ama bu efsanelerin kalabalık bir kısmı kısa bir süre sonra İstanbul da olacak. Hepinizin Dünya Caz Günü`nü kutlarız.

Haftaya bomba gibi bir isimle başlıyoruz; Caz tarihinde bir efsaneler vardır bir de tanrılar, Pazartesinin ismi Charles Mingus tanrılar kategorisinden. Salı günü ise klarnetin renkli ismi Jimmie Noone`u ağırlıyoruz. Çarşamba bir büyük usta Joe Henderson konuğumuz. Perşembeyi alto saksofon ustası Earl Bostic ile geçirdikten sonra Cumanın ismi ise bir başka efsane Jimmy Giufre. Hafta sonuna davulcu Connie Kay ile girip haftayı piyano ve vokaliyle sembl isimlerden Blossom Dearie ile tamamlıyoruz.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

28 Nisan 2013, Pazar

Blossom Margrete Dearie Amerikalı şarkıcı ve piyanisttir. Kendine has ince, genç kızlara özgü sesi, kusursuz icrası ve sahip olduğu swing duygusuyla vokal döneminin en aranan seslerinden biri olmuştur. Aynı zamanda kulüp şarkıcıları jenerasyonunun son temsilcilerinden biri olan Dearie, uzun yıllar boyunca Londra ve New York kulüplerinde düzenli olarak faaliyet göstermiştir.

East Durham, New York`ta İrlandalı-İskoç bir baba ve Norveçli bir anneden dünyaya gelen Blossom Dearie çocuk yaşta klasik piyano eğitimi alır, ancak onlu yaşlarında cazla ilgilenmeye başlar. Liseden sonra New York`a yerleşerek the Blue Flames (the Woody Herman Orchestra ile) ve the Blue Reys (Alvino Rey`in grubuyla) gibi gruplarda şarkı söylemeye başlar; aynı zamanda kokteyl piyanosu da çalmaktadır. 1952 yılında Paris`e yerleşerek the Blue Stars of France adlı vokal grubunu kurar. Grup 1954 yılında "Lullaby of Birdland" parçasının Fransızca versiyonuyla listelere girecektir. Yine Paris`teyken daha sonra evleneceği Belçikalı flütçü ve saksofoncu Bobby Jaspar`la tanışır. İki yıl sonra kaydettiği ilk solo albümünde sadece piyano çalmakta fakat şarkı söylememektedir. 1956 yılında Dearie`yi Paris`te şarkı söylerken dinleyen Norman Granz onunla Verve plak şirketi adına kontrat imzalar ve böylece sanatçı aynı yılın sonunda Amerika`ya döner. Kendi adını taşıyan ilk albümü rahat bir trio eşliğinde (basta Ray Brown ve davulda Jo Jones, artı piyanoda Dearie) standart parçaların içten yorumlarından oluşmaktadır. Sonraki birkaç plağında da standartlara ve küçük gruplara odaklanmayı sürdüren Dearie, "Blossom`s Blues" gibi parçalarla bestecilik yeteneğini de ortaya koyar. New York gece kulüplerinde solo performanslar sergileyen sanatçı, Dave Garroway`in The Today Show adlı talk show programında birkaç kez yer alarak kendisini popüler dinleyici kitlesine daha yakından tanıtma olanağı bulur. Eşi Bobby Jaspar da plaklarında birkaç kez çalmıştır (özellikle 1959 albümü My Gentleman Friend`deki yorumu dikkat çekicidir). 1964 yılında Capitol plak şirketi adına ve kendisi için bir istisna teşkil edecek şekilde orkestra eşliğinde "May I Come In?" albümünü kaydeden Blossom Dearie, 1966 yılında Londra`nın Ronnie Scott`s kulübündeki ilk performansına çıkar. 1960`larda İngiltere`de 4 albüm kaydeden sanatçının en çok istek alan parçalarından ikisi "I`m Hip" ve "Quality Time"dır. İnaktif bir dönemin ardından 1970 yılında yayınlanan "That`s Just the Way I Want to Be" albümünü kaydeden Blossom Dearie, 1974`te kendi plak şirketi Daffodil Records`u kurarak "Blossom Dearie Sings" ve "My New Celebrity Is You" albümlerini yapar. Kariyeri boyunca televizyon programlarında yer almayı sürdüren Dearie`nin bu alandaki en kayda değer çalışmalarından biri, çocuk eğitim dizisi Schoolhouse Rock!`u seslendirmiş olmasıdır. Sanatçı 1983 yılında ilk kez verilen Mabel Mercer Foundation Award`un sahibidir. Carnegie Hall`de Anita O`Day ve Joe Williams`la birlikte the Jazz Singers başlığı altında bir konser de veren Blossom Dearie, sesi ve şarkılarıyla Kissing Jessica Stein, My Life Without Me, The Squid and the Whale, The Adventures of Felix ve The Artist gibi filmlerin sondtrack`lerinde yer almıştır. 2006 yılında sağlık sorunları nedeniyle sahne performanslarına nokta koyan Dearie, 7 Şubat 2009`da Greenwich Village`daki apartmanında hayata veda etmiştir.

Blossom Dearie diskografisi: EmArcy/Mercury Records: The Blue Stars of France: Lullaby of Birdland and Other Famous Hits 1954. Barclay Records: Blossom Dearie Plays "April in Paris" 1956. Verve Records: Blossom Dearie 1957, Give Him the Ooh-La-La 1957, Once Upon a Summertime 1958, Blossom Dearie Sings Comden and Green 1959, Soubrette Sings Broadway Hit Songs 1960, My Gentleman Friend 1961, Hires Root Beer / DIW Records, Blossom Dearie Sings Rootin` Songs (1963), Capitol/EMI Records: May I Come In? 1964, Fontana Records: Blossom Time at Ronnie Scott`s 1966, Sweet Blossom Dearie 1967, Soon It`s Gonna Rain 1967, That`s Just the Way I Want to Be 1970, Daffodil Records: Blossom Dearie Sings (1974), 1975: From The Meticulous to the Sublime 1975, My New Celebrity is You 1976, Winchester in Apple Blossom Time 1977, Needlepoint Magic 1979, Simply 1983, Positively 1983, Et Tu, Bruce 1984, Chez Wahlberg: Part One 1985, Songs of Chelsea 1987, Tweedledum & Tweedledee 1991, (with Mike Renzi) Christmas Spice So Very Nice 1991, (with Mike Renzi) Our Favorite Songs 1996, (compilation) I`m Hip 1998, (compilation) Blossom`s Planet 2000, It`s All Right to Be Afraid 2003, EMI Records, Me and Phil (1994). Diğer sanatçılarla: Alan Jay Lerner Revisited, Arthur Schwartz Revisited, Cole Porter Revisited Volume IV, DeSylva, Brown & Henderson Revisited Volume I, Frank Loesser Revisited, Harold Arlen Revisited, Harold Arlen & Vernon Duke Revisited Volume II, Ira Gershwin Revisited, Irving Berlin Revisited, Kurt Weill Revisited Volume II, Oscar Hammerstein Revisited, Rodgers & Hart Revisited Volume II, Rodgers & Hart Revisited Volume III, Rodgers & Hart Revisited Volume IV, Unpublished Cole Porter Volume II, Vernon Duke Revisited, Vincent Youmans Revisited, Hold On to Your Hats (Complete Score).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Dearie!

27 Nisan 2013, Cumartesi

Connie Kay (doğum adı Conrad Henry Kirnon) Amerikalı davulcudur. Modern Jazz Quartet`in (MJQ) uzun soluklu üyesi olarak bilinir. Davul çalmayı kendi başına öğrenmiş ve 1940`ların ortalarında Sir Charles Thompson, Miles Davis ve Cat Anderson`la birlikte çalmıştır. 1949-1955 yılları arasında aralıklarla Lester Young`un quintet`inde çalışırken bir yandan da Beryl Booker, Stan Getz, Coleman Hawkins ve Charlie Parker gibi önemli isimlere eşlik etmiştir. 1955 yılında orijinal davulcu Kenny Clarke`ın yerine katıldığı MJQ`da grubun dağıldığı 1974 yılına kadar çalarak grupla birlikte dünyayı dolaşmıştır. Aynı dönem içinde Chet Baker, Cannonball Adderley, Jimmy Heath ve Paul Desmond / Jim Hall kayıtlarında konuk olarak yer almış, 1975-1981 yılları arasındaysa Tommy Flanagan, Soprano Summit ve Benny Goodman`la (Carnegie Hall`daki 40. yıldönümü konseri dahil) çalışmış ve Eddie Condon`un kulübünde yerleşik davulcu olarak faaliyet göstermiştir. Hayatının son 13 yılını yeniden bir araya gelen MJQ`da çalarak geçiren Connie Kay, ayrıca İrlandalı şarkıcı / söz yazarı Van Morrison`un "Astral Weeks", "Saint Dominic`s Preview" ve "Tupelo Honey" gibi önemli albümlerinde de çalmıştır. Kay`in ölümünden sonra MJQ`da yerini Albert "Tootie" Heath almıştır.

Connie Kay diskografisi: Modern Jazz Quartet ile,1955: Concorde, 1956: Fontessa, first album on Atlantic Records, 1957: No Sun in Venice, 1957: Modern Jazz Quartet: 1957,1957: Third Stream Music, 1958: The Modern Jazz Quartet Live, 1959: Odds Against Tomorrow, 1959: Longing For The Continent, 1959: Pyramid, 1960: European Concert, 1960: Modern Jazz Quartet in Concert, 1960: Modern Jazz Quartet live and at its best, 1961: Compact Jazz, 1961: The Modern Jazz Quartet & Orchestra, 1962: Lonely Woman, 1962: The Comedy, 1963: In a Crowd [Live], 1964: Collaboration with Almeida, 1964: Plays George Gershwin`s Porgy and Bess, 1964: The Sheriff, Atlantic Records, 1966: Place Vendôme The Modern Jazz Quartet and The Swingle Singers, 1966: Blues At Carnegie Hall, 1969: Under The Jasmin Tree (Apple Records), 1969: Space (Apple Records), 1971: Plastic Dreams, 1971: Paul Desmond with the Modern Jazz Quartet, Live in New York, 1972: The Legendary Profile (Atlantic Records) [3], 1973: The Art of The Modern Jazz Quartet / The Atlantic Years (Atlantic Records), 1974: Blues on Bach, 1974: The Complete Last Concert, 1981: Reunion at Budokan, 1982: Together Again! Modern Jazz Quartet Live At The Montreux Jazz Festival 1982 (Pablo Records) 1984: Echoes, 1987: Three Windows - The Modern Jazz Quartet with The New York Chamber Symphony (Atlantic Jazz), 1988: For Ellington (EastWest), 1988: The Modern Jazz Quartet at Music Inn - Volume 2 (Atlantic Jazz), 1988: The Best of The Modern Jazz Quartet, 1994: MJQ & Friends - A 40th Anniversary Celebration (Atlantic Jazz), 1995: Dedicated to Connie, 2001: A Night at the Opera (Jazz Door), 2006: La Ronde: A Proper Introduction to the Modern Jazz Quartet. Sideman olarak: Paul Desmond ile, Pure Desmond (CTI, 1975), Bill Evans & Bob Brookmeyer ile, The Ivory Hunters (United Artists, 1959), Cannonball Adderley ile, Know What I Mean (Riverside, 1961), Jimmy Heath ile, Swamp Seed (Riverside, 1963), Milt Jackson ile, Milt Jackson Quartet (Prestige, 1955) Plenty, Plenty Soul (Atlantic, 1957), Bean Bags with Coleman Hawkins (Atlantic, 1958), Bags` Opus (United Artists, 1958), The Ballad Artistry of Milt Jackson (Atlantic, 1959), Bags & Trane (Atlantic, 1959), Vibrations (Atlantic, 1960–61), Big Bags (Riverside, 1962), Invitation (Riverside, 1962), Statements (Impulse!, 1962), For Someone I Love (Riverside, 1963), Jazz `n` Samba (Impulse!, 1964), In a New Setting (Limelight, 1964), Bobby Timmons ile, Born to Be Blue! (Riverside, 1963), Randy Weston ile, Piano á la Mode (Jubilee, 1957).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Kay!

26 Nisan 2013, Cuma

James Peter Giuffre Amerikalı klarnetçi, saksofoncu, besteci ve aranjördür. Özellikle müzisyenler arasında serbest etkileşime müsaade eden caz formları geliştirmesi ve serbest emprovizasyon formlarının öncülüğünü yapmasıyla tanınır.

Dallas, Texas`ta doğan İtalyan asıllı Giuffre, 1942 yılında North Texas State Teachers College`den mezun olduktan sonra askerlik dönemi boyunca ordu orkestrasında çalar ve terhis olduktan sonra da Boyd Raeburn, Jimmy Dorsey ve Buddy Rich orkestralarında çalışır. Şöhrete ilk adımı Woody Herman Big Band`in aranjörü olarak atan sanatçının "Four Brothers" (1947) bestesi unutulmaz bir Herman hitidir. Batı yakasına yerleştikten sonra West Coast jazz ve cool jazz akımlarının ana figürlerinden olan ve tenor saksofonun yanısıra klarnet ve bazen de bariton saksofon çalan Giuffre, 1951-1952 yıllarında Howard Rumsey`s Lighthouse All-Stars ve 1952-1956 yılları arasında Shorty Rogers` Giants`la çalarak West Coast cazının birçok önemli figürüyle kayıtlar yapar. 1956 yılında kendi başına çalışmaya karar veren Giuffre, gitarist Jim Hall ve basçı Ralph Pena (daha sonra Jim Atlas)`dan oluşan the Jimmy Giuffre 3`yi kurar. Grup 1957 yılında The Sound of Jazz adlı televizyon programında ilk kez çaldığı "The Train and the River" parçasıyla küçük çapta bir hite imza atmıştır. 1958 yılında valf tromboncu Bob Brookmeyer ve gitarist Jim Hall`den oluşan sıradışı bir grup (piyano, bas ve davul yok!) kuran Giuffre, "The Train and the River" parçasını 1958 Newport Caz Festivali esnasında çekilen ünlü Jazz on a Summer`s Day filminde bir kez daha seslendirir. Sonraki birkaç yıl reed-gitar-bas formatında faaliyet gösterdikten sonra piyanist Paul Bley ve basçı Steve Swallow`dan oluşan yeni Jimmy Giuffre 3`yi kurarak free jazz`in daha içe dönük, sakin ve oda müziği havasındaki bir formunu keşfe çıkar. Aktif olduğu dönem pek ilgi çekmeyen grup, daha sonraları bazı eleştirmenler, hayranlar ve müzisyenler tarafından caz tarihinin en önemli grupları arasında gösterilmiş, Thom Jurek trio`nun kayıtlarının "erken 60`lar cazının diğer yönüyle ilgili önemli belgeler niteliğinde" olduklarını yazmıştır. Daha sonra tamamen emprovize müzik üzerine yoğunlaşan grubun son plağı "Free Fall" yine Jurek`e göre, "öylesine radikal bir müziktir ki hiç kimse buna henüz hazır değildir ve grup bir gece bir sette parça başına 35 cent`lik bir gelir elde ettikten kısa bir süre sonra dağılır." 1963`ten sonra eğitmen olarak çalışmayı tercih ederek düşük bir profil sergileyen Giuffre`nin 1964-1965 döneminde Don Friedman ve Barre Phillips`ten oluşan ve kayıt yapmayan bir grubu vardır. 1970`lerde değişik trio`larla zaman zaman kayıtlar yapan sanatçı, çaldığı enstrümanlara bas flüt ve soprano saksofonu da ekler. Yine 70`lerde New York Üniversitesi`nin caz topluluğunun başına geçer ve özel saksofon ve beste dersleri verir. 80`lerdeki grubunda synthesizer`da Pete Levin`i kullanan Jimmy Giuffre, 1990`larda da eğitmenlik ve performans faaliyetlerini sürdürür. Joe McPhee`yle albüm kaydeder ve Bley ve Swallow`lu trio`sunu yeniden canlandırır. 90`ların ortalarında New England Conservatory of Music`te ders veren Giuffre, hayatının son yıllarını Parkinson hastalığından muzdarip halde ve müzikten uzak geçirmiştir. Sanatçı 87. yaş gününden iki gün önce Pittsfield, Massachusetts`te zatürre sonucu hayata veda etmiştir.

Jimmy Giuffre diskografisi: Lider olarak: 1955: Jimmy Giuffre (Capitol), 1955: Tangents in Jazz (Capitol), 1956: Tenors West (GNP), 1956: The Jimmy Giuffre Clarinet (Atlantic), 1956: The Jimmy Giuffre 3 (Atlantic), 1956: Historic Jazz Concert at Music Inn (Atlantic), 1957: The Train and the River (Atlantic), 1958: The Music Man (Atlantic)1958: The Four Brothers Sound (Atlantic) 1958: Trav`lin` Light (Atlantic) 1958: Western Suite (Atlantic), 1959: 7 Pieces (Verve), 1959: The Easy Way (Verve), 1959: Ad Lib (Verve), 1959: JImmy Giuffre with Strings (Verve)1960: The Jimmy Giuffre Quartet in Person (Verve), 1961: Fusion (Verve), 1961: Thesis (Verve), 1961: Emphasis, Stuttgart 1961 (hatArt), 1993), 1961: Flight, Bremen 1961 (hatArt), 1962: Free Fall (Columbia), 1965: Olympia 23 février 60 - 27 février 1965 (Trema, 2000), 1971: Night Dance (Choice), 1973: Music for People, Birds, Butterflies and Mosquitos (Choice), 1973: Mosquito Dance (DJM), 1974: Quiet Song (Improvising Artists), with Bill Connors and Paul Bley, 1975: River Chant (Choice), 1978: IAI Festival (Improvising Artists), 1983: Dragonfly (Soul Note), 1985: Quasar (Soul Note), 1988: Eiffel (CELP), 1988: Momentum, 1990: The Life of a Trio: Saturday (Owl), 1990: The Life of a Trio: Sunday (Owl), 1991: Liquid Dancers (Soul Note), 1992: Talks & Plays, 1992: Fly Away Little Bird (Owl), 1993: River Station (CELP), 1996: Conversations with a Goose (Soul Note), 1998: Three Windows & Two – A Portrait of Jimmy Giuffre (CELP). Sideman, aranjör ve / veya besteci olarak: Buddy Bregman - Swinging Kicks (Verve, 1956), Bob Brookmeyer - Traditionalism Revisited (World Pacific, 1957), Ray Brown - Bass Hit! (Verve, 1956), Teddy Charles - The Teddy Charles Tentet (Atlantic, 1956), Teddy Charles / Shorty Rogers / Shelly Manne / Jimmy Giuffre - Collaboration West (Prestige, 1956), Anita O`Day - Pick Yourself Up (Verve, 1958), Anita O`Day - Cool Heat, Arrangements by Jimmy Giuffre (Verve, 1959), Buddy DeFranco - Odalisque (Verve, 1953), reissued as The Progressive Mr. DeFranco (Norgran), Buddy DeFranco - Autumn Leaves (Verve, 1954), reissued as Buddy DeFranco and His Clarinet (Norgran), Herb Ellis - Ellis in Wonderland (Verve, 1956), Herb Ellis - Herb Ellis Meets Jimmy Giuffre (Verve, 1959), Lee Konitz - Lee Konitz Meets Jimmy Giuffre (Verve, 1959), Lee Konitz - You and Lee, Arrangements by Jimmy Giuffre (Verve, 1959), Giuffre does not playShelly Manne & His Men - The West Coast Sound (Contemporary, 1953), Giuffre plays baritone saxophone Shelly Manne - The Three & the Two (Contemporary, 1954), Modern Jazz Quartet - The Modern Jazz Quartet at Music Inn (Atlantic, 1956) Lennie Niehaus – Lennie Niehaus, Vol. 3 - The Octet, #2 (Contemporary, 1955), with Niehaus Giuffre plays baritone saxophone Lennie Niehaus – Lennie Niehaus, Vol. 5 - The Sextet (Contemporary, 1955), Shorty Rogers - Cool & Crazy (RCA, 1953), Shorty Rogers - Shorty Rogers & His Giants (RCA, 1954), Shorty Rogers - The Big Shorty Rogers Express (RCA, 1953–56), Shorty Rogers - The Swinging Mr Rogers (Atlantic, 1955) Shorty Rogers - Martians Come Back (Atlantic, 1955), Shorty Rogers - Way Up There (Atlantic, 1955)Shorty Rogers - The Swinging Nutracker (RCA, 1960), Bill Russo / Shorty Rogers / Shelly Manne / Jimmy Giuffre - Jazz Composers Workshop (Savoy, 1952), Howard Rumsey`s Lighthouse All-Stars, Vol. 3 (Contemporary, 1952), in this band Giuffre plays tenor saxophone Howard Rumsey`s Lighthouse All-Stars - Sunday Jazz à la Lighthouse, Vol. 1 & 2 (Contemporary, 1953)Chet Baker and the Lighthouse All-Stars - Witch Doctor (Contemporary, 1953) Sonny Stitt - Sonny Stitt Plays Jimmy Giuffre Arrangements (Verve, 1959), Duane Tatro - Jazz for Moderns (Contemporary, 1954–55), Giuffre plays baritone saxophone.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Giuffre!

25 Nisan 2013, Perşembe

Earl Bostic Amerikalı caz ve R&B alto saksofoncusu ve savaş sonrası Amerikan R&B stilinin öncüsüdür. "Flamingo", "Harlem Nocturne", "Temptation", "Sleep", "Special Delivery Stomp" ve "Where or When" gibi popüler hitlerin sahibi olan Bostic, John Coltrane üzerinde de büyük etkisi olmuş bir müzisyendir.

Eugene Earl Bostic olarak Tulsa, Oklahoma`da doğan Bostic 1930`ların başlarında Ortabatı`da çalar, Xavier Üniversitesi`nde eğitim görür ve 1938 yılında New York`a yerleşmeden önce çeşitli gruplarda gezgin olarak çalışır. New York`ta Don Redman, Edgar Hayes ve Lionel Hampton`la çalan Bostic, ilk plak kaydını da 1939 yılında Hampton`la yapar. 1938 ve 1944 yıllarında Small`s Paradise kulübünün yerleşik grubunda yer alan sanatçı, bu çalışması esnasında gitar ve trompet de çalmıştır. 1940`ların başlarında Minton`s Playhouse kulübünde vuku bulan jam session`ların saygın bir elemanı olan Earl Bostic, 1945 yılında kendi grubunu kurarak Majestic etiketiyle kendi adını taşıyan ilk plaklarını doldurur; 1940`ların sonlarına doğruysa R&B`ye dönerek "Temptation", "Sleep", "Flamingo", "You Go to My Head" ve "Cherokee" gibi hit parçalarını kaydeder. Bostic`in grubunda zaman içinde Keter Betts, Jaki Byard, Benny Carter, John Coltrane, Teddy Edwards, Benny Golson, Blue Mitchell, Tony Scott, Cliff Smalls, Sir Charles Thompson, Stanley Turrentine ve Tommy Turrentine gibi isimler yer almışlardır. En büyük jukebox hitlerinin yuvası olarak bilinen King plak şirketi adına yaptığı "Jazz As I Feel It" ve "A New Sound" albümlerinde 45`lik formatının 3 dakika sınırlamasının dışına çıkma olanağı bulan Earl Bostic, bu plaklarda blues alanındaki ustalığını sergilemenin yanısıra daha sonraları John Coltrane ve Eric Dolphy`nin çalışmalarında görülecek müzikal gelişmeleri de müjdeleyecektir. Paul Whiteman, Louis Prima, Lionel Hampton, Gene Krupa, Artie Shaw, Hot Lips Page, Jack Teagarden, Ina Ray Hutton ve Alvino Rey için aranjmanlar yazan ve Anita O`Day ve Roy Eldridge`in birlikte seslendirdikleri "Let Me Off Uptown" adlı parçayı besteleyen Bostic 1950`lerin başlarında eşiyle birlikte önce New York`a yerleşir, daha sonraysa Los Angeles`a geçerek aranjman yazmaya yoğunlaşır ve the Flying Fox adındaki R&B kulübünü açar. 1950`lerin sonlarında geçirdiği kalp krizi sonucu performanslarına 2 yıl kadar ara veren sanatçı 1959 yılında tekrar çalmaya başlamış, ancak pek sık kayıt yapmamıştır; 1960`ların başlarında yaptığı kayıtlarsa soul-jazz ağırlıklıdır. 28 Ekim 1965 tarihinde Rochester, New York`ta bir otelde çaldığı esnada geçirdiği ağır bir kalp krizi sonucu hayata veda eden sanatçı, 1993 yılında the Oklahoma Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir. Earl Bostic`e ayırdığımız bölümü, ünlü meslektaşlarının kendisiyle ilgili sarfettikleri sözlerle noktalayalım: "Earl bana saksofonumun üzerinde birçok şey gösterdi. Müthiş teknik özellikleri vardı ve pekçok numara biliyordu." -- John Coltrane "Kimse saksofonu Bostic`ten daha iyi bilmiyordu. Teknik anlamda söylüyorum, ve buna Bird de dahildi. Bostic`le çalışmak bir saksofon üniversitesine gitmek gibiydi. Coltrane Bostic`le çalarak birçok şey öğrendi." -- Art Blakey "O hayatımda duyduğum en iyi teknisyendi. Circular breathing tekniğini kullanırdı, ki ben bunun ne olduğunu bile bilmezdim - 1950`lerin başlarından bahsediyoruz. Bir notayı çalmanın sayısız yolunu bilirdi. Double tongue, triple tongue tekniklerini kullanabilirdi. Neler yapabildiğine inanamazsınız, ve bana da birçok teknik öğreterek yardımcı oldu." -- Benny Golson

Earl Bostic diskografisi: Earl Bostic and His Alto Sax, Volume 1, Earl Bostic and His Alto Sax, Volume 2, Earl Bostic and His Alto Sax, Volume 3, Earl Bostic and His Alto Sax, Volume 4, Earl Bostic Plays the Old Standards, Dance to the Best Of Bostic (1956), Earl Bostic For You (1956), Alto-Tude (1956), Dance Time (1956), Let`s Dance with Earl Bostic (1956), Invitation to Dance from Earl Bostic (1956), C`mon and Dance with Earl Bostic (1956), Bostic Rocks Hits of the Swing Age (1957), Bostic Showcase of Swinging Dance Hits (1958, Magic in Hi-Fi (1958), Sweet Tunes of the Fantastic 50`s (1959), Bostic Workshop (1959), Earl Bostic Play`s Sweet Tunes of the Roaring 20`s (1959), Earl Bostic Plays the Sweet Tunes of the Swinging ‘30s (1959), Sweet Tunes of the Sentimental 40s (1959), Musical Pearls (1959), Earl Bostic Plays Hit Tunes of Big Broadway Shows (1960), By Popular Demand (1962), Earl Bostic Plays Bossa Nova (1963), Jazz as I Feel It (1963) (featuring Groove Holmes), The Best of Earl Bostic, Volume 2 (1964), The New Sound (1964) (featuring Groove Holmes), Earl Bostic Plays the Great Hits Of 1964 (1964), The Great Earl Bostic: 24 Songs That Earl Loved the Most (1966).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Bostic!

24 Nisan 2013, Çarşamba

Joe Henderson Amerikalı tenor saksofoncudur. 40 yılı aşan kariyeri boyunca zamanın önde gelen birçok müzisyeniyle birlikte çalan ve Blue Note ve Verve gibi önemli plak şirketleri adına kayıtlar yapan Henderson`un sound`u ve temel çalış stili 1960`ların ortalarından itibaren neredeyse hiç değişmemiş, buna karşın özellikle Verve adına yaptığı ve pazarlama avantajına sahip albümlerle (Billy Strayhorn, Miles Davis, ve Antonio Carlos Jobim tribute`ları) ülke çapında şöhrete ulaşıp anketlerde sürekli birincilikler elde etmiştir.

Lima, Ohio`da dünyaya gelen ve müzik eğitimi alması hususunda ailesi tarafından desteklenen Henderson, ilk albümünü gençlik yıllarında kendisine göstermiş oldukları anlayış ve tolerans için ailesine adayacaktır. 15 çocuklu bir ailenin 9 erkek çocuğundan biri olan Henderson başlarda davul, piyano, saksofon ve bestecilikle ilgilenir; ağabeyinin plak koleksiyonu ilgisini çekmekte ve davulcu John Jarette`tan aldığı tavsiyeyle Lester Young, Stan Getz, Dexter Gordon ve Charlie Parker plakları dinlemektedir. Zamanla Charlie Parker en büyük ilham kaynağı haline gelecektir. Lise yıllarında okul grubu ve diğer lokal topluluklar için müzik yazmaya ve aranjmanlar yapmaya başlar ve bu arada müzik öğretmeni sayesinde tenor saksofonla tanışır. Mezuniyetinin ardından müzik eğitimi almak amacıyla önce Kentucky State College`e, ardından Detroit`teki Wayne State University`ye yazılır. Burada saksofon ve bestecilik becerilerini geliştiren ve Yusef Lateef, Barry Harris ve Donald Byrd gibi sınıf arkadaşlarından ilham da alan Henderson, 1959 sonlarında ilk grubunu kurar. 1960-1962 yılları arasında askerlik hizmetini yaptıktan sonra, ki bu dönemde de orduda bir yetenek yarışmasında birinci olacak ve Amerikalı askerleri eğlendirmek için Avrupa`ya yollanan müzisyenler grubunda yer alacaktır, New York`a gider ve Birdland kulübünde Dexter Gordon ve diğer lokal müzisyenlerle birlikte çalar. Bu session`lardan birinde trompetçi Kenny Dorham`la tanışır ve müzisyenliğinden oldukça etkilenen Dorham`ın desteği sayesinde Blue Note plak şirketiyle kontrat imzalar. 1963 yılında halen en iyi albümlerinden biri olarak kabul edilen "Page One"la başladığı Blue Note kayıt kariyerinde, ki 1963-1967 yılları arasında yaklaşık 30 albümü kapsamaktadır, nispeten muhafazakar hard bop albümlerinin yanısıra daha deneysel çalışmalara da (Inner Urge ve Mode for Joe, 1966) imza atar. Bu arada Blue Note`un her biri birer kilometre taşı niteliğindeki bazı albümlerinde de sideman olarak yer alır, ki bunlar arasında Horace Silver`in unutulmaz Song for My Father`ını, Herbie Hancock`un koyu ve yoğun orkestrasyonlu çalışması The Prisoner`i, Lee Morgan`ın hit albümü The Sidewinder`i ve piyanist Andrew Hill`in (Black Fire 1963 ve Point of Departure, 1964) ve davulcu Pete La Roca`nın (Basra, 1965) "out" çalışmalarını özellikle anmak gerekir. 1967 yılında kısa bir süre Miles Davis`in quintet`inde de yer alan Henderson`un bu birlikteliğine dair herhangi bir kayıt ne yazık ki yoktur. 1967 yılında Orrin Keepnews`in Milestone plak şirketiyle kontrat imzalayan Joe Henderson, kariyerinde yeni bir döneme başlar. 1967-1968 yıllarında Freddie Hubbard`la birlikte the Jazz Communicators grubunu yönetir, Herbie Hancock`un Fat Albert Rotunda albümünde yer alır ve jazz-funk fusion, studio overdubbing ve diğer elektronik efektlerle deneyler yapmaya başlar; ayrıca Power to the People, In Pursuit of Blackness ve Black Narcissus gibi çalışmalarla politik bilincinin de yükselmeye başladığını göstermektedir. 1971 yılında Blood, Sweat & Tears grubuyla kısa bir birliktelikten sonra San Francisco`ya taşınır ve faaliyetleri arasına eğitmenliği de ekler. 1980`ler boyunca daha ziyade grup lideri olarak çalışan Henderson, standart parçaların yanısıra kendi bestelerini yorumlamaya odaklanır. Bu dönemin Henderson`un kariyeri açısından en önemli çalışması, Village Vanguard`da canlı olarak kaydedilen ve iki disklik bir set halinde piyasaya sürülen "The State of the Tenor Live at the Village Vanguard" (1985) albümüdür. Ne yazık ki olumlu eleştiriler almış olmasına rağmen albüm yeterince ilgi görmeyecektir. Bir diğer canlı trio albümü "An Evening with Joe Henderson"un bağımsız İtalyan plak şirketi Red Records etiketi altında piyasaya sürülmesiyle birlikte Joe Henderson`un kariyeri büyük bir değişime uğrar: Albüm Verve plak şirketinin dikkatini çekmiştir ve bunun sonucunda 1990`ların başında sanatçıyla kontrat yapar. Verve`in `songbook` yaklaşımı ve başarılı pazarlama kampanyası sonucu Henderson çağdaş caz sahnesinin önde gelen isimlerinden biri olur. 1992 yılındaki `geri dönüş` albümü Lush Life: The Music of Billy Strayhorn hem ticari, hem de eleştirel anlamda büyük bir başarıdır; ardısıra Miles Davis, Antonio Carlos Jobim tribute albümleri ve ünlü George Gershwin operası Porgy and Bess`in bir yorumu gelecektir. Joe Henderson 30 Haziran 2001`de uzun süre mücadele ettiği anfizem rahatsızlığının ardından geçirdiği kalp yetmezliği sonucu hayata veda etmiştir.

Joe Henderson diskografisi: Lider olarak: Blue Note Records: 1963: Page One, 1963: Our Thing, 1964: In `n Out, 1964: Inner Urge, 1966: Mode for Joe, 1985: The State of the Tenor: Live at the Village Vanguard, Vols. 1 & 2. Milestone Records: 1967: The Kicker, 1968: Tetragon, 1969: Power to the People, 1970: If You`re Not Part of the Solution, You`re Part of the Problem, 1971: In Pursuit of Blackness, 1971: Joe Henderson in Japan, 1972: Black Is the Color, 1973: Multiple, 1973: The Elements, 1975: Canyon Lady, 1976: Black Miracle, 1976: Black Narcissus. Verve Records: 1968: Four, 1968: Straight, No Chaser, 1992: Lush Life: The Music of Billy Strayhorn, 1992: So Near, So Far (Musings for Miles), 1994: Double Rainbow: The Music of Antonio Carlos Jobim, 1996: Big Band, 1997: Porgy & Bess. Red Records: 1987: Evening with Joe Henderson, 1991: The Standard Joe, 2009: More from an Evening with Joe Henderson. Jazz Door: 1973: 6tet / 4tet, 1994: Live, 2001: Sunrise in Tokyo: Live in 1971. Diğer firmalar: 1977: Barcelona (Enja), 1979: Relaxin` at Camarillo (Contemporary), 1980: Mirror, Mirror (Pausa), 1999: Warm Valley (West Wind). Sideman olarak: 1963: Kenny Dorham - Una Mas (Blue Note), 1963: Grant Green - Am I Blue (Blue Note), 1963: Johnny Coles - Little Johnny C (Blue Note), 1963: Blue Mitchell - Step Lightly (Blue Note, released 1980), 1963: Grant Green - Idle Moments (Blue Note), 1963: Andrew Hill - Black Fire (Blue Note), 1963: Lee Morgan - The Sidewinder (Blue Note), 1963: Bobby Hutcherson - The Kicker (Blue Note, released 1999), 1964: Andrew Hill - Point of Departure (Blue Note), 1964: Grant Green - Solid (Blue Note, released 1979), 1964: Kenny Dorham - Trompeta Toccata (Blue Note), 1964: Horace Silver - Song for My Father (Blue Note), 1964: Duke Pearson - Wahoo! (Blue Note), 1965: Freddie Hubbard - Blue Spirits (Blue Note), 1965: Andrew Hill - Pax (Blue Note, released in part 1975, as a whole 2006), 1965: Pete La Roca - Basra (Blue Note), 1965: Horace Silver - The Cape Verdean Blues (Blue Note), 1965: Larry Young - Unity (Blue Note), 1965: Woody Shaw - In the Beginning (Muse, 1983), 1966: Nat Adderley - Sayin` Somethin` (Atlantic), 1966: Joe Zawinul - Money in the Pocket (Atlantic), 1966: Bobby Hutcherson - Stick-Up! (Blue Note), 1966: Nat Adderley - Live at Memory Lane (Atlantic), 1966: Herbie Hancock - Blow-Up (soundtrack) (MGM), 1966: Duke Pearson - Sweet Honey Bee (Blue Note), 1966: Roy Ayers - Virgo Vibes (Atlantic), 1967: McCoy Tyner - The Real McCoy (Blue Note), 1968: Nat Adderley - The Scavenger (Milestone), 1969: Herbie Hancock - The Prisoner (Blue Note), 1969: George Benson - Tell It Like It Is (A&M/CTI), 1969: Miroslav Vitous - Mountain in the Clouds (Atlantic, released 1972), 1969: Herbie Hancock - Fat Albert Rotunda (Warner), 1970: Alice Coltrane - Ptah, the El Daoud (Impulse!), 1970: Freddie Hubbard - Red Clay (CTI), 1970: Freddie Hubbard - Straight Life (CTI), 1971: Blue Mitchell - Vital Blue (Mainstream), 1972: Bill Evans / George Russell Orchestra - Living Time (Columbia), 1973: Ron Carter - All Blues (CTI), 1973: Flora Purim - Butterfly Dreams (Milestone), 1974: Patrice Rushen - Prelusion (Prestige), 1975: Kenny Burrell - Ellington Is Forever, Ellington Is Forever Volume Two (Fantasy), 1976: Roy Ayers - Daddy Bug & Friends (Atlantic), 1976: Rick Laird - Soft Focus (Timeless Muse), 1977: Flora Purim - Encounter (Milestone), 1977: Richard Davis - Way Out West (Muse), 1977: Woody Shaw - Rosewood (Columbia), 1978: Freddie Hubbard - Super Blue (Columbia), 1979: Roy Haynes - Vistalite (Galaxy), 1979: Ron Carter - Parade (Milestone), 1979: Art Farmer - Yama (CTI), 1979: J. J. Johnson - Pinnacles (Milestone), 1980: George Gruntz Concert Jazz Band - Live at the "Quartier Latin" Berlin (MPS), 1980: Joanne Brackeen - Ancient Dynasty (Tappan Zee), 1980: (All-Star Band) - Aurex Jazz Festival: Jazz of the 80`s (Eastworld: Chick Corea - Live in Montreux (Stretch, released 1994), 1981: Freddie Hubbard - A Little Night Music (Fantasy, released 1983), 1981: Lenny White - Echoes of an Era (Elektra Musician), 1981: Lenny White - The Griffith Park Collection (Elektra Musician), 1982: Mal Waldron - One Entrance, Many Exits (Palo Alto), 1982: Lenny White - The Griffith Park Collection 2: In Concert (Elektra Musician), 1982: Lenny White - Echoes of an Era 2: The Concert (Elektra Musician), 1983: Dave Friesen - Amber Skies (Palo Alto), 1986: Randy Brecker - In the Idiom (Denon), 1986: The Paris Reunion Band - For Klook (Gazell), 1987: Wynton Marsalis - Thick in the South: Soul Gestures in Southern Blue, Vol. 1 (Columbia, released 1991), 1987: George Gruntz Concert Band `87 - Happening Now! (HatART), 1987: The Paris Reunion Band - Hot Licks (Sonet), 1988: Frank Morgan - Reflections (Contemporary), 1988: Arnett Cobb, Jimmy Heath, Joe Henderson - Tenor Tribute (Soul Note), 1988: The Paris Reunion Band - Jazzbühne Berlin `88 (Amiga)1988: Mulgrew Miller - The Countdown (Landmark), 1989: Charlie Haden / Joe Henderson / Al Foster - The Montreal Tapes: Tribute to Joe Henderson (Verve, released 2004) 1989: Donald Byrd - Getting Down to Business (Landmark), 1990: Renee Rosnes - For the Moment (Blue Note), 1990: Ernie Wilkins - Kaleido Duke (Birdology), 1990: Bruce Hornsby - A Night on the Town (BMG, Henderson on two tracks), 1991: Donald Byrd - A City Called Heaven (Landmark), 1991: Rebecca Coupe Franks - Suite of Armor (Justice), 1991: McCoy Tyner - New York Reunion (Chesky), 1991: Donald Brown - Cause and Effect (Muse), 1991: Valery Ponomarev - Profile (Reservoir), 1991: James Williams - James Williams Meets the Saxophone Masters (DIW/Columbia), 1992: Kenny Garrett - Black Hope (Warner Bros.), 1992: Mulgrew Miller - Hand in Hand (Novus), 1994: Roy Hargrove - With the Tenors of Our Time (Verve, Henderson on two tracks), 1995: Shirley Horn - The Main Ingredient (Verve, Henderson on two tracks), 1998: Terence Blanchard - Jazz in Film (Sony).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Henderson!

23 Nisan 2013, Salı

Jimmie Noone Amerikalı caz klarnetçisidir. Johnny Dodds ve Sidney Bechet`yle birlikte 1920`lerin en iyi 3 New Orleans klarnetçisinden biri olarak kabul edilen Noone, daha yumuşak ve romantik bir tona sahip çalış stiliyle diğer ikisinden ayrılır. Noone`un stili 1930 ve 40`ların swing müziğini derinden etkilemiştir.

Cut Off, Louisiana`da doğan ve 15 yaşında gitar çalmaya başlayan Jimmie Noone, klarnete geçtikten sonra New Orleans`a taşınır ve burada Lorenzo Tio Jr. ve Sidney Bechet`den (ki daha 13 yaşındadır) ilk derslerini alır. Kısa zamanda büyük gelişme kaydeden Noone sırasıyla Freddie Keppard (1913-1914), Buddy Petit, Kid Ory, Papa Celestin ve the Young Olympia Band (1916) ile çalışır; 1917 yılındaysa Chicago`ya giderek Freddie Keppard`ın Original Creole Orchestra`sına katılır. Ertesi yıl grup dağıldıktan sonra King Oliver`s Creole Jazz Band`e katılır. 1920 yılında üyesi olduğu Doc Cook`s Dreamland Orchestra`da 6 yıl boyunca çalarak ilk kayıtlarını yapar. 1926`da Chicago`nun Apex kulübünde kendi grubunun lideri olarak çalışmaya başlar; Jimmie Noone`s Apex Club Orchestra adındaki bu grupta Noone ve alto saksofoncu / klarnetçi Joe Poston ön saflarda yer almaktadırlar. 1928 yılında Earl Hines da gruba katılır ve grubun Vocalion kayıtlarında çalar, ki bu kayıtlar arasında "Sweet Lorraine"in (grubun tema parçası) erken dönem versiyonu ve "Four or Five Times" (best seller olmuştur) da yer almaktadır. 1930`lar boyunca Chicago`da çalışan Noone bazı kayıtlarında trompetçi Charlie Shavers`i kullanır ve genç şarkıcı Joe Williams`la aynı sahneyi paylaşır; ikili ne yazık ki birlikte kayıt yapmamışlardır. Bu dönemde sanatçının Wellman Braud`la birlikte kısa süren bir kulüp yöneticiliği macerası da vardır (New York, 1935). 1943 yılında Los Angeles`a yerleşen Noone, ertesi yıl Kid Ory`nin grubunda çalmaya başlar. Grup Orson Welles`in radyo programında da yer almıştır. Jimmie Noone tam da daha büyük bir şöhretin eşiğindeyken 19 Nisan 1944`te ani bir kalp krizi sonucu hayata veda eder. Ory grubunun sanatçının onuruna radyoda çaldığı "Blues for Jimmie" adlı blues parçası daha sonra grubun alamet-i farikası haline gelecektir. Jimmie Noone kendisinden sonra gelen Artie Shaw, Irving Fazola ve Benny Goodman gibi klarnetçileri önemli ölçüde etkilemiştir. Sanatçının 1980`lerde aniden ortaya çıkan oğlu Jimmie Noone, Jr. da babası gibi klarnetçi ve aynı zamanda tenor saksofoncudur ve the Cheathams`la birlikte çalmıştır. Noone`un kayıtları Avrupalı firmalar tarafından CD formatında piyasaya sürülmüştür, ki bunlar Beyond Patina Jazz Masters: Jimmie Noone (Beyond Patina) ve I Know That You Know (24 Blue)`dur.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Noone!

22 Nisan 2013, Pazartesi

Charles Mingus Jr. 20. yüzyıl Amerikan müziğinin en önemli figürlerinden biri olan virtüöz basçı, usta piyanist, besteci ve grup lideridir. Mingus`un müziği duygu doludur: Manik yaratıcılık patlamalarına ve şiddetli depresyona meyilli, aniden alevlenen mizacıyla tanınan dahi bir sanatçı olan Mingus öfke, neşe, keder ve kaygılarını besteleri yoluyla ifade etmiştir. Bebop çalarak şöhrete ulaşan cazın bu öfkeli adamı gospel, free jazz ve bazen de klasik müzik öğelerini başarıyla kaynaştıran benzersiz bir sound yaratmıştır. Kolektif emprovizasyona odaklanan ve gruplarını oluştururken müzisyenlerin yeteneklerinin yanısıra kişiliklerini de gözönünde bulunduran Mingus, bir keresinde en önemli ilham kaynaklarının Duke Ellington ve kilise olduğunu söylemiştir. Gunther Schuller kendisini kategori gözetmeksizin Amerika`nın en önemli bestecilerinden biri olarak göstermektedir.

Nogales, Arizona`da doğan ve California`nın Watts bölgesinde büyüyen Charles Mingus kilise korosunda şarkı söyleyerek ve 8 yaşındayken radyoda Duke Ellington`u dinleyerek müzik yolculuğunu başlatır; cazla ilk tanışması Duke`un "East St. Louis Toodle-Oo" parçası sayesindedir. Önce trombon ve daha sonra çello eğitimi alır, ancak o zamanlar siyahi bir müzisyenin klasik müzik kariyeri yapması neredeyse imkansızdır ve çello bir caz enstrümanı olarak kabul edilmemektedir. Böylece liseye başladığı yıl double basa geçer; ilk hocaları Red Callender ve Herman Rheinschagen adındaki eski New York Filarmoni basçısıdır. Ayrıca Lloyd Reese`den beste eğitimi alan Mingus`un 1940-41 döneminde yazmış olduğu "Half-Mast Inhibition" adındaki proto-third stream beste, henüz onlu yaşlarındaki genç bir müzisyenden beklenmeyecek olağanüstü tınısal bir imgelem sergilemektedir. Parça 1960 yılında kaydedilen Pre-Bird albümünde yer almaktadır. Bir bas dahisi olarak 1942 yılında Kid Ory`yle birlikte Barney Bigard`ın grubunda çalmaya başlayan Mingus, ertesi yıl da Louis Armstrong`la birlikte turneye çıkar. 1947-48 yıllarında Lionel Hampton`un grubunda çalışır, R&B ve caz müzisyenlerine eşlik eder ve Baron Von Mingus adı altında çeşitli gruplar yönetir. 1950-51 yıllarında gitarist Tal Farlow`la birlikte Red Norvo`nun trio`sunda yer alarak dikkatleri çekmeye başlayan Mingus, gruptan ayrıldıktan sonra New York`a yerleşir ve aralarında Billy Taylor, Stan Getz ve Art Tatum`un da yer aldığı önemli isimlerle çalışmaya başlar. Yine 1950`lerin başlarında bestelerinden ve emprovizasyonlarından önemli ölçüde etkilendiği Charlie Parker`la performanslara çıkar. Mingus, Parker`i caz tarihinin en büyük dehası ve yenilikçisi olarak görmekte, ancak öte yandan sanatçının kendini mahveden uyuşturucu alışkanlığından ve bu alışkanlığın genç caz müzisyenleri tarafından romantikleştirilme biçiminden nefret etmektedir. Parker`i taklit eden birçok saksofoncuya cevap olarak Mingus bir bestesine "If Charlie Parker were a Gunslinger, There`d be a Whole Lot of Dead Copycats" (Charlie Parker silahlı bir haydut olsaydı ortalıkta bir sürü ölü kopyacı olurdu) adını vermiştir (parça "Gunslinging Bird" adıyla Mingus Dynasty albümünde yayınlanmıştır). 1952 yılında kendi kayıt kariyerini yönlendirebilmek amacıyla Max Roach`la birlikte Debut Records adındaki plak şirketini kuran Charles Mingus, 15 Mayıs 1953`te Dizzy Gillespie, Parker, Bud Powell ve Roach`la birlikte çıktığı ünlü Massey Hall / Toronto konser kaydını kendi şirketinden piyasaya çıkarır ve daha önce konserde neredeyse duyulmayan kendi bas icrasını New York`ta yeniden kaydeder. Debut Records`un ilk kayıtları arasında yer alan ve 10 inch`lik iki plak (birinde Powell, Mingus ve Roach`tan oluşan trio kaydı yer almaktadır) halinde yayınlanan Massey Hall konseri, caz tarihinin en iyi canlı performansları arasında kabul edilmektedir. Yine 1953 yılında kısa süreliğine Wendell Marshall`ın yerine Duke Ellington orkestrasında yer alan Mingus, tromboncu Juan Tizol`le sahne üzerinde giriştiği bir kavga sonrası Ellington tarafından bizzat kovulan yegane müzisyen olma şerefine(!) nail olur. 1953-1955 yılları arasında Jazz Composers` Workshop`a besteleriyle katkıda bulunan sanatçı, 1955 yılında kendi Jazz Workshop repertuar grubunu oluşturarak free jazz öncülü çalışmalarda bulunacaktır. Pepper Adams, Jaki Byard, Booker Ervin, John Handy, Jimmy Knepper, Charles McPherson ve Horace Parlan gibi isimlerin katıldığı bu Workshop`u bazı müzisyenler "üniversite" olarak tanımlamışlardır. Bu noktada Gene Santoro`nun Myself When I Am Real: The Life and Music of Charles Mingus (2001) adlı kitabından bir anekdot aktaralım: 4 Mart 1955`te Mingus, Parker, Powell, ve Roach bir reunion konseri için bir araya gelirler. Bud Powell bu dönemde çoğunlukla olduğu gibi sarhoştur, konuşamamakta ve çalamamaktadır. Nihayetinde tuşlara sertçe vurarak sahneyi terkeder. Bu esnada Charlie Parker sahnenin bir köşesinde mikrofonu eline alarak "Bud Powell... Bud Powell..." diye sanatçıyı çağırmaya başlar. Dakikalarca süren bu çağrı Mingus`u öfkelendirecek ve eline bir diğer mikrofonu alıp dinleyicilere şöyle seslenecektir: "Baylar bayanlar, lütfen beni bütün bu olanlarla ilişkilendirmeyin. Bu caz değil. Bunlar hasta insanlar." Bu aynı zamanda Parker`in son sahne performansıdır ve bir hafta sonra siroz sonucu hayatını kaybedecektir. Bundan sonraki 10 yıl Mingus`un en üretken dönemi olarak kabul edilir. 30`a yakın plak ve birçok yeni besteyle ancak Duke Ellington ve Frank Zappa`nın rekabet edebileceği etkileyici bir yaratıcılık gösteren sanatçı, 1956 yılında Pithecanthropus Erectus`la başladığı bu dönemde The Clown, New Tijuana Moods, Mingus Ah Um, Blues and Roots ve Oh Yeah gibi anahtar nitelikteki albümlerle "Goodbye Pork Pie Hat," "Better Git It in Your Soul," "Haitian Fight Song" ve "Wednesday Night Prayer Meeting," gibi standartlara ve Meditations on Integration ve Epitaph gibi uzun çalışmalara imza atar. Quartet`ten 11 kişilik big band`e uzanan gruplarında yer alan nitelikli müzisyenler arasında Eric Dolphy, Jackie McLean, J.R. Monterose, Jimmy Knepper, Roland Kirk, Booker Ervin ve John Handy gibi isimler yer almaktadır. 1959 yılında kaydedilip 1960 yılında yayınlanan "Blues & Roots" plağının kapağında Mingus`un şu sözleri yer alır: "I was born swinging and clapped my hands in church as a little boy, but I`ve grown up and I like to do things other than just swing. But blues can do more than just swing." (Swing yaparak doğdum ve küçük bir çocukken kilisede el çırptım, ancak artık büyüdüm ve swing yapmaktan başka şeylerden de hoşlanıyorum. Blues sadece swing`den fazlasını yapabilir.) Mingus`un bütün grupları içinde 1960`ların başlarında Eric Dolphy`nin de yer aldığı en dinamik grubu olarak kabul görürken, 1963 yılında yayınladığı ve "caz tarihinde herhangi bir bestecinin orkestrasyon alanında ulaştığı en büyük başarılardan biri" olarak tanımlanan The Black Saint and the Sinner Lady birçoklarınca sanatçının müzik kariyerinin zirvesi olarak kabul edilmektedir. Albümü benzersiz kılan hususlardan biri de, Mingus`un ricası üzerine kapak yazılarından bir kısmını psikoterapisti Dr. Edmund Pollock`un yazmış olmasıdır. Yine 1963 yılında solo piyano albümü Mingus Plays Piano`yu ve olumlu eleştirilerle karşılanan Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus`u yayınlayan sanatçı, 1964 yılında Dannie Richmond, Jaki Byard, Eric Dolphy, Johnny Coles ve Clifford Jordan`dan oluşan ünlü sextet`ini kurarak kayıtlar yapar ve Avrupa turnesine çıkar. Turne esnasında Coles`un hastalığı ve Dolphy`nin Berlin`de ölümüyle grubun ömrü kısa sürecektir. 1964 ayrıca Mingus`un gelecekteki karısı Sue Graham Ungaro`yla tanıştığı yıldır; ikili 1966 yılında Allen Ginsberg tarafından evlendirilmiştir. Yaşadığı finansal güçlükler neticesi 1966-1969 yılları arasında müziğe neredeyse tamamen ara veren ve Haziran 1969`da paraya ihtiyacı olduğu için yeniden performanslarına başlayan Mingus 1971 yılında bestecilik dalında bir Guggenheim Fellowship elde etmesi, otobiyografisi Beneath the Underdog`un nihayet yayınlanması ve Debut master`larının Fantasy Records tarafından satın alınması sonucu finansal problemlerini çözecek ve 1972 yılında kaydettiği Let My Children Hear Music albümüyle yeniden ilgi odağı haline gelecektir. 1974 yılında sadık davulcusu Dannie Richmond`un yanısıra Jack Walrath, Don Pullen ve George Adams`tan oluşan genç bir quintet kuran sanatçı, bu grupla birlikte olumlu eleştiriler alan Changes One ve Changes Two albümlerini kaydeder. 1976 yılında kaydedilen "Cumbia and Jazz Fusion" ise Kolombiya müziğini daha geleneksel caz formlarıyla birleştiren ve aslında bir film müziği çalışması olan son derece ilginç bir albümdür. 1977 sonbaharında amyotrophic lateral sclerosis (Lou Gehrig hastalığı) teşhisi konan Charles Mingus ertesi yıl bas çalamaz hale gelir, ancak beste yapmayı ve kayıt idare etmeyi sürdürür. 18 Haziran 1978`de onuruna Beyaz Saray`da bir konser verilen Mingus, şarkıcı Joni Mitchell`le sürdürdüğü son albüm projesini tamamlayamadan tedavi amacıyla gittiği Cuernavaca`da (Meksika) 56 yaşında hayata veda eder. Sanatçının külleri Ganj nehrine serpilmiştir. Charles Mingus`un önemi ve ünü, ölümünden sonra büyük ölçüde dul eşi Sue Mingus`un kararlı çabaları sayesinde önemli oranda artış göstermiştir. Ölümünün hemen ardından kurulan Mingus Dynasty adlı repertuvar grubu 1991 yılında heyecan verici Mingus Big Band`e dönüşmüş ve bu sayede sanatçının birçok zorlu çalışması yeniden canlandırılmıştır. Yine Mingus`un en önemli işlerinden biri olarak kabul edilen geniş kapsamlı beste çalışması "Epitaph"ın prömiyeri 1989 yılında Gunther Schuller yönetimindeki 30 müzisyenden oluşan bir orkestra eşliğinde yapılmıştır. Charles Mingus`un kariyeri boyunca elde ettiği çok sayıdaki ödül ve onurdan bazıları şunlardır: 1971 Guggenheim Fellowship (Beste). 1971: Down Beat Jazz Hall of Fame`e kabul edildi. 1993: The Library of Congress (Kongre Kütüphanesi) Mingus`un müzik çalışmalarını, ses kayıtlarını, mektuplarını ve fotoğraflarını içeren evrak kolleksiyonunu arşivine katarak bunu "Kütüphane tarihinde cazla ilgili en önemli el yazması kolleksiyonu kazanımı" olarak tanımladı. 1995: The United States Postal Service (ABD Posta İdaresi) sanatçının onuruna bir pul çıkardı. 1997: Ölümünün ardından Grammy Lifetime Achievement Award ile ödüllendirildi. 1999: Mingus Dynasty (1959) albümü the Grammy Hall of Fame`e kabul edildi. 2005: The Jazz at Lincoln Center, Nesuhi Ertegun Jazz Hall of Fame`e kabul edildi.

Charles Mingus diskografisi: Lider olarak: Baron Mingus - West Coast 1945–49 (1949, Uptown) Strings and Keys (duo with Spaulding Givens) (1951, Debut), The Young Rebel (1952, Swingtime), The Charles Mingus Duo and Trio (1953, Fantasy), Charles Mingus Octet (1953, Debut), Jazz Composers Workshop (1954-55, Savoy), The Jazz Experiments of Charlie Mingus (1954, Bethlehem, originally issued as Jazzical Moods Vol. 1 & 2), Mingus at the Bohemia (1955, Debut), The Charles Mingus Quintet & Max Roach (1955, Debut) Pithecanthropus Erectus (1956, Atlantic) The Clown (1957, Atlantic), Mingus Three (1957, Jubilee) Tijuana Moods (RCA, 1957 [1962]) East Coasting (1957, Bethlehem)A Modern Jazz Symposium of Music and Poetry (1957, Bethlehem) Jazz Portraits: Mingus in Wonderland (1959, United Artists) Blues & Roots (1959, Atlantic)Mingus Ah Um (1959, Columbia) Mingus Dynasty (1959, Columbia)Pre-Bird (aka Mingus Revisited) (1960, Mercury) Mingus at Antibes (1960, Atlantic)Charles Mingus Presents Charles Mingus (1960, Candid) Mingus! (1960, Candid)Reincarnation of a Lovebird (1960, Candid) Tonight at Noon (1961, Atlantic)Oh Yeah (1961, Atlantic) The Complete Town Hall Concert (Blue Note, 1962 [1994]) contains all tracks released on Town Hall Concert (United Artists, 1962) The Black Saint and the Sinner Lady (1963, Impulse!) Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus (1963, Impulse!; sometimes referred to as Five Mingus) Mingus Plays Piano (1963, Impulse!)Charles Mingus Sextet with Eric Dolphy Cornell 1964 (Blue Note, 1964 [2007]) Town Hall Concert (Jazz Workshop, 1964)Revenge! (live 1964 performance with Eric Dolphy, 32 Jazz; previously issued by Prestige as The Great Paris Concert) Concertgebouw Amsterdam, Vol. 1 (1964, Ulysse Musique)Charles Mingus Live In Oslo 1964 Featuring Eric Dolphy (1964, Jazz Up)Charles Mingus Sextet Live In Stockholm 1964 (1964, Royal Jazz) Charles Mingus Sextet Live In Europe (1964, Unique Jazz)The Great Concert of Charles Mingus (1964, America) Mingus In Europe (Volume 1 & 2 1964, Enja)Mingus In Stuttgart, April 28, 1964 Concert (1964, Unique Jazz)Right Now: Live at the Jazz Workshop (Fantasy, 1964) Mingus at Monterey (Jazz Workshop, 1964)Music Written for Monterey 1965 (Jazz Workshop, 1965) Charles Mingus - Cecil Taylor (1966, Ozone)Statements (1969, Joker)Paris TNP (1970, Ulysse Musique)Charles Mingus in Paris: The Complete America Session (Sunnyside, 1970 [2006]) contains all tracks released on Blue Bird (America, 1970) and Pithycathropus Erectus (America, 1970) Charles Mingus Sextet In Berlin (1970, Beppo)Charles Mingus with Orchestra (Denon, 1971) Let My Children Hear Music (Columbia, 1972)Charles Mingus and Friends in Concert (1972, Columbia) Mingus Moves (1973, Atlantic)Mingus at Carnegie Hall (1974, Atlantic) Changes One (1974, Atlantic)Changes Two (1974, Atlantic) Village Vanguard 1975 (1975, Blue Mark Music)The Music Of Charles Mingus (1977, Baystate) Stormy & Funky Blues (1977)Cumbia & Jazz Fusion (1977, Atlantic) Three or Four Shades of Blues (1977)His Final Work (1977). Sideman olarak: Robbins` Nest (with Illinois Jacquet) (1945, Toho) Mellow Mama (with Dinah Washington) (1945, Delmark)Hot Piano (with Wilbert Baranco) (1946, Tops) Ivie Anderson and Her All Stars (with Ivie Anderson) (1946, Storyville)Lionel Hampton and His Orchestra 1948 (with Lionel Hampton) (1948, Weka) Lionel Hampton in Concert (with Lionel Hampton) (1948, Cicala Jazz)The Red Norvo Trio (with Red Norvo) (1951, Savoy) Move (with Red Norvo) (1951, Savoy)Miles Davis at Birdland 1951 (with Miles Davis) (1951, Beppo) Jazz in Storyville (with Billy Taylor) (1951, Roost)The George Wallington Trios Featuring Charles Mingus, Oscar Pettiford, Max Roach (1952, Prestige) Spring Broadcasts 1953 (with Bud Powell) (1953, ESP)Inner Fires (with Bud Powell) (1953, Electra/Musician) Jazz at Massey Hall (aka. The Greatest Jazz Concert Ever) (with Charlie Parker) (1953, Debut) Introducing Paul Bley (with Paul Bley) (1953, Debut) Explorations (with Teo Macero) (1953, Debut)The New Oscar Pettiford Sextet (with Oscar Pettiford) (1953, Debut) Ada Moore (with Ada Moore) (1954, Debut) Mad Bebop (with J.J. Johnson) (1954, Savoy), The Eminent Jay Jay Johnson Volume 2 (with J.J. Johnson) (1954, Blue Note) Evolution (with Teddy Charles) (1955, Prestige)Relaxed Piano Moods (with Hazel Scott) (1955, Debut) The John Mehegan Trio/Quartet (with John Mehegan) (1955, Savoy)Very Truly Yours (with Jimmy Scott) (1955, Savoy) The Fabulous Thad Jones (with Thad Jones) (1955, Debut)New Piano Expressions (with John Dennis) (1955, Debut) Easy Jazz (with Ralph Sharon) (1955, London)Blue Moods (with Miles Davis) (1955, Prestige), The Word from Bird (with Teddy Charles) (1956, Atlantic), New Faces (with Jimmy Knepper) (1957, Debut) Weary Blues - with Langston Hughes (MGM, 1959), Money Jungle (with Duke Ellington and Max Roach) (1962, Blue Note).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Mingus!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN